Myśli znalezione na innym forum - materiał do dyskusji

Wstęp - Czym jest polityczna poprawność?

Jednym z najważniejszych poglądów konserwatywnych jest ten, że wszystkie ideologie są złe. Ideologia zawiera pewien system myślowy, produkt pracy jednego lub większej liczby filozofów i mówi "To musi być prawda". Nie do uniknięcia jest fakt, że rzeczywistość ginie zaprzeczając systemowi zazwyczaj w rosnącej liczbie przypadków bo ideologia ze względu na swą naturę nie może dostosować się do rzeczywistości chyba, że poprzez odrzucenie systemu.

Dlatego rzeczywistość musi być tłumiona. Jeśli ideologia ma władzę używa jej by wywrzeć ów nacisk. Zabrania pisania czy mówienia pewnych rzeczy. Jej celem jest nie tylko zapobieżenie swobodnemu wyrażaniu myśli, które zaprzeczają temu co "musi być prawdą" ale w ogóle zapobieżenie myśleniu. Nieuniknionym rezultatem jest w końcu obóz koncentracyjny, gułag i mogiła.

Ale co staje się dziś z Europejczykami, którzy sugerują, że istnieją pewne różnice pomiędzy grupami etnicznymi albo, że tradycyjne role społeczne mężczyzn i kobiet mają swoje odbicie w ich odmiennej naturze albo, że homoseksualizm jest moralnie zły? Jeśli są osobami publicznymi są nieustannie obrzucane błotem i muszą obłudnie przepraszać. Jeśli są studentami uniwersytetów grozi im wydalenie ze studiów. Jeśli są pracownikami prywatnych korporacji mogą stracić pracę. Jaką popełnili zbrodnię? Przeczą ideologii nowego EUSSR - politycznej poprawności.

Ale czym dokładnie jest owa polityczna poprawność? Marksiści używają tego zwrotu od co najmniej osiemdziesięciu lat jako szeroko znana tzw. oficjalna linia partii. Można powiedzieć, że polityczna poprawność jest oficjalną linią partii dzisiejszych elit politycznych rządzących dziś krajami Europy. To pewne, że ktoś kto odważył się tej linii zaprzeczyć nie może być członkiem tych elit. Ale to dalej nie mówi nam co to rzeczywiście jest.

Musimy poszukać odpowiedzi. Jedyny sposób w jaki jakakolwiek ideologia może być zrozumiana to spojrzenie na jej historyczne korzenie, metody działania i kilka kluczowych czynników włączając jej rolę w szkolnictwie wyższym i jej powiązaniu z ruchem feministycznym.

Jeśli w ogóle mamy nadzieję zwyciężyć i przywrócić w naszych krajach pełne prawo do swobodnego wyrażania myśli musimy poznać swojego przeciwnika. Musimy zrozumieć czym owa polityczna poprawność rzeczywiście jest. Jak wkrótce pojmiesz możliwość zdemaskowania prawdziwego pochodzenia i natury politycznej poprawności to wielki krok na drodze do jej obalenia.

Jak to się wszystko zaczęło - Polityczna Poprawność i Marksizm Kulturowy

Większość europejczyków postrzega lata pięćdziesiąte dwudziestego wieku jako dobre czasy. Nasze domy były bezpieczne, wielu nie musiało nawet zamykać drzwi na zamek. Szkoły publiczne były ogólnie wspaniałe a ich głównymi problemami były jak rozmawiać w klasach czy biegać w sali gimnastycznej. Większość mężczyzn traktowało kobiety jak damy a większość kobiet poświęcała swój czas i wysiłki na stworzenie dobrego domu, dobre wychowywanie dzieci i pomaganie swoim społecznościom jako wolontariuszki. Dzieci dorastały w domach z obojgiem rodziców a matka była w nim po to by opiekować się swoim dzieckiem po tym jak wróci ze szkoły. Wspólna zabawa to było to co uwielbiała cała rodzina.

Co się stało?

Jeśli człowieka lat pięćdziesiątych przeniesiono by nagle w czasie do Europy po roku 2000 ledwie rozpoznałby, że znajduje się w tym samym kraju. Groziłoby mu nieustanne niebezpieczeństwo, że zostanie okradziony albo jeszcze gorzej bo nie został nauczony do życia w ciągłym strachu. Nie wiedziałby, że nie należy udawać się do niektórych dzielnic miasta, że jego samochód musi być nie tylko zamknięty ale i wyposażony w alarm, że nie odważy się położyć spać bez dokładnego zamknięcia drzwi i okien i włączenia systemu alarmowego.

Jeśli zabrałby ze sobą swoją rodzinę, on i jego żona z radością wyprawili by swoje dzieci do najbliższej szkoły publicznej. Nie mieściło by im się w głowach kiedy dzieci po powrocie do domu opowiedziałyby im, że by dostać się do budynku trzeba przejść przez bramkę wykrywacza metali, że jakiś inny dzieciak podarował im jakiś fajny biały proszek i że homoseksualizm jest normalny i dobry.

W biurze mężczyzna zapaliłby papierosa, puścił oczko do sekretarki i powiedział, że jest szczęśliwy mogąc widzieć firmę zatrudniającą różnych kolorowych ludzi na ważnych stanowiskach. Za którykolwiek z tych czynów dostałby błyskawicznie reprymendę a łącznie mogłyby one doprowadzić do jego zwolnienia.

Kiedy ona poszłaby do miasta na zakupy jako żona włożyłaby ładny kostium, kapelusz i prawdopodobnie okulary. Nie rozumiałaby dlaczego ludzie gapią się na nią i ją przedrzeźniają.

A kiedy cała rodzina po obiedzie zasiadłaby przed telewizorem nie mogli by pojąć jakim cudem mają do wyboru kanały marnej pornografii z ostrzeżeniem "Tylko dla dorosłych".

Gdyby mieli taką możliwość nasza rodzina z lat pięćdziesiątych cofnęła by się w czasie z powrotem do lat pięćdziesiątych tak szybko jak to tylko możliwe mając do opowiedzenia trzymającą w napięciu koszmarną relację. Ta opowieść byłaby o narodzie, który gnije i degeneruje się w zastraszającym tempie, o krajach, które z najwspanialszych na Ziemi w mniej niż pół stulecia przemieniły się w narody Trzeciego Świata pustoszone przez zbrodnie, hałas, narkotyki i brud. W porównaniu z tym upadek Rzymu był bardzo łagodny.

Dlaczego do tego doszło?

Przez ostanie pięćdziesiąt lat Zachodnia Europa była podbijana przez tą samą siłę, która wcześniej przejęła władzę w Rosji, Chinach, Niemczech czy Włoszech. Tą siłą jest ideologia. W tradycyjnej kulturze, jak gdziekolwiek indziej, ideologia wyrządziła ogromne zniszczenia dzieląc i usuwając większość tejże tradycji, której miejsce zajął strach i zniszczenie. Rosja będzie potrzebowała jednego lub więcej pokoleń by powrócić do normalności po czasach komunizmu jeśli to w ogóle możliwe.

Ideologia, która zapanowała w Europie Zachodniej podąża tą sama ścieżką pod nazwą polityczna poprawność. Niektórzy ludzie myślą, że to żart ale tak nie jest. To śmiertelnie ważna kwestia. Polityczna poprawność dąży do przemiany wszystkich, pisanych i niepisanych zasad, które rządzą stosunkami pomiędzy ludźmi i instytucjami w stan wyższej nierealności. Chce zmieniać zachowanie a nawet słowa, których używamy. Zmiany te już nastąpiły w dużej skali. Jeśli ktokolwiek lub cokolwiek kontroluje język, kontroluje także i myśli. Kto dziś ma odwagę by używać słowa "dama"?

Więc czym jest ta polityczna poprawność? Polityczna poprawność jest w rzeczy samej marksizmem kulturowym (komunizmem kulturowym) - kulturowym odpowiednikiem marksizmu znanego z ekonomii. Wysiłki mające na celu przełożenie marksizmu z zakresu ekonomii na pole kultury nie rozpoczęły się wraz ze studenckim buntem w latach sześćdziesiątych. Trzeba się cofnąć co najmniej do lat dwudziestych dwudziestego wieku i prac włoskiego komunisty Antonio Gramsci'ego. W roku 1923 w Niemczech grupa marksistów założyła instytut mający na celu dokonanie tej przemiany - Instytut Badań Społecznych (znany później jako szkoła frankfurcka). Jeden z jego założycieli, Georg Lukacs, złożył propozycję założenia go jako odpowiedź na pytanie "Kto nas uratuje przed zachodnią cywilizacją?" Szkoła frankfurcka wywarła wielki wpływ na europejskie i amerykańskie uniwersytety po tym jak w latach trzydziestych wielu z jej liderów uciekło i rozpełzło się po całej Europie a nawet Stanach Zjednoczonych w obawie przed Narodowym Socjalizmem w Niemczech. W Europie Zachodniej zdobyła wpływ na uniwersytetach po 1945 r.

Szkoła frankfurcka pomieszała Marksa z Freud'em a do jej późniejszych wpływów (po części faszystowskie jak i marksistowskie) dołączyła lingwistyka by stworzyć "teorię krytyczną" i "dekonstrukcję" a te w następstwie miały wielki wpływ na teorię edukacji i to w instytucjach szkolnictwa wyższego narodziło się to co dziś nazywamy polityczną poprawnością. Jej rodowód jest jasny i wywodzi się w prostej linii od Karola Marksa.

Analogie pomiędzy starym marksizmem ekonomicznym a marksizmem kulturowym są oczywiste. Marksizm kulturowy czy polityczna poprawność dzieli z klasycznym marksizmem wizję społeczeństwa bezklasowego czego przykładem jest społeczeństwo nie tylko równych szans ale i równych warunków. Wizja ta przeczy ludzkiej naturze - ponieważ ludzie się różnią i to samo przez się czyni ich nierównymi, niezależnie od czego zaczynali a społeczeństwo nie zgodzi się na nią chyba, że zostanie mu narzucona siłą. Więc oba warianty marksizmu zostały narzucone siłą. To jest pierwsza główna analogia pomiędzy marksizmem klasycznym i kulturowym: zarówno jeden jak i drugi to systemy totalitarne. Totalitarną naturę politycznej poprawności można dostrzec w miasteczkach uniwersyteckich gdzie polityczna poprawność przejęła władzę na uczelni: wolność wypowiedzi, prasy czy myśli została całkowicie zlikwidowana.

Drugą główną analogią jest to, że oba zarówno klasyczny, ekonomiczny marksizm jak i marksizm kulturowy wyjaśniają historię używając tylko jednego czynnika. Klasyczny marksizm wmawia, że cała historia została określona poprzez prawo własności do środków produkcji. Marksizm kulturowy mówi, że całą historię można tłumaczyć posiadaniem cech takich jak płeć, rasa, religia, i normalność seksualna lub jej brak a cechy te rządzą pozostałymi cechami.

Trzecią analogią jest to, że obie wersje marksizmu z góry określają pewne grupy jako dobre a inne jako złe bez względu na obecne postępowanie tych jednostek. Klasyczny marksizm określa pracowników i chłopów jako dobrych a burżuazję (klasa średnia) i innych posiadaczy kapitału jako tych złych. Marksizm kulturowy określa wszystkie mniejszości , które są postrzegane jako ofiary: muzułmanie, feministki, homoseksualiści i parę innych mniejszości, jako dobre a etnicznie czystych europejskich chrześcijan jako tych złych (marksizm kulturowy nie uznaje istnienia kobiet nie będących feministkami i nie określa Muzułmanów, Azjatów czy Afrykańczyków, którzy odrzucili ideę politycznej poprawności jako złych tak samo jak czyni to w przypadku rdzennych europejskich chrześcijan a nawet ateistów).

Czwartą analogią jest wywłaszczenie. Marksiści ekonomiczni gdy przejęli władzę, wywłaszczyli burżuazję i przejęli jej majątek jako "reprezentanci" klasy robotniczej. Marksiści kulturowi, kiedy otrzymują władzę (włączając w to nasze własne rządy), nakładają kary na rdzennych europejczyków i wszystkich innych, którzy się z nimi nie zgadzają a dają przywileje "ofiarom" z grup, które faworyzują. Wiele tego typu działań zostało potwierdzonych.

W końcu, obie wersje marksizmu używają tak dobranych metod analizy by ukazywały poprawność ich ideologii w każdej sytuacji. W przypadku klasycznego marksizmu jest to analiza ekonomiczna. W przypadku marksizmu kulturowego jest to analiza lingwistyczna: dekonstrukcja. Dekonstrukcja "udowadnia", że każdy "tekst", napisany kiedyś lub w czasach dzisiejszych, opisuje prześladowania Muzułmanów, kobiet, homoseksualistów itd. poprzez dosłowne pojmowanie słów w danym tekście (bez względu na ich obecne znaczenie). Obie metody fałszują dowody tak by pasowały do z góry założonych tez i dodają przeświadczenia, że ideologia ta ma jakieś naukowe podstawy.

Te analogie nie są ani czymś nadzwyczajnym ani przypadkowym. Istnieją ponieważ polityczna poprawność wywodzi się z klasycznego marksizmu i jest w rzeczywistości jego wersją. Chociaż przez większą część historii marksizmu marksizm kulturowy był postrzegany jako część klasycznego marksizmu ekonomicznego. Dziś gdy marksizm ekonomiczny jest martwy zastąpił go marksizm kulturowy. Zmienił się środek przekazu ale wiadomość jest wciąż ta sama: społeczeństwo radykalnego egalitaryzmu egzekwowanego przez państwo. Poprawność polityczna zagraża teraz całej Zachodniej Europie jak jakiś kolos. We władaniu ma oba polityczne skrzydła, lewe i prawe. Obecnie we wszystkich tak zwanych zachodnioeuropejskich partiach "konserwatywnych" konserwatystom kulturowym pokazuje się drzwi ponieważ bycie konserwatystą kulturowym kłóci się z istotą politycznej poprawności. Kontroluje ona najbardziej wpływowe elementy naszej kultury: media i przemysł rozrywkowy. Zdominowała szkolnictwo zarówno publiczne jak i wyższe: wiele miasteczek uniwersyteckich jest małymi, pokrytymi bluszczem Koreami Północnymi. Ma w swoim władaniu nawet wyższe duchowieństwo wielu chrześcijańskich kościołów. Ktokolwiek z klasy rządzącej odstąpi od jej nakazów politycznej poprawności szybko przestaje być jej członkiem.

Najbardziej zasadnym pytaniem jest: jak można zwalczyć polityczną poprawność w Europie Zachodniej i odebrać jej społeczeństwa marksistom kulturowym?

Nie wystarczy tylko krytykować politycznej poprawności gdyż jest ona w stanie znieść pewną dozę krytyki a nawet delikatne przedrzeźnianie. Dzieje się tak przez to, że nie istnieje szczera tolerancja dla innych punktów widzenia ale żeby rozbroić przeciwnika czasem trzeba wyglądać mniej groźnie niż się faktycznie jest. Marksiści kulturowi nie mają jeszcze całkowitej władzy i są zbyt przebiegli by ujawnić swoje totalitarne oblicze zanim ich zwycięstwo nie będzie pewne.

Prędzej Ci, którzy chcą pokonać marksizm kulturowy muszą mu się przeciwstawić. Muszą używać słów, których on zakazał i odmawiać używania tych, których się domaga. Pamiętaj słowo "płeć" jest lepsze niż "rodzaj". Muszą krzyczeć z dachów domów prawdę tak by wywrzeć na nich nacisk tak jak nasz sprzeciw wobec prawa szariatu zarówno na szczeblu ogólnokrajowym jak i lokalnym, islamizacji krajów, faktu, że nieporównanie więcej brutalnych przestępstw popełniają Muzułmanie i że większość przypadków AIDS jest samorzutna to jest nabyta w wyniku niemoralnych aktów seksualnych. Muszą odmówić posyłania dzieci do publicznych szkół.

Ponadto, Ci, którzy chcą pokonać poprawność polityczną muszą zachowywać się zgodnie ze starymi zasadami naszej kultury a nie tymi nowymi, które ustanowili marksiści kulturowi. Damy powinny być żonami i gospodyniami domowymi a nie gliniarzami czy żołnierzami a mężczyźni powinni dalej przepuszczać damy w drzwiach. Dzieci nie powinny rodzić się ze związków pozamałżeńskich. Powinno się unikać pochwał homoseksualizmu. Sędziowie nie powinni akceptować islamu jako wytłumaczenia dla morderstwa.

Bunt się rozszerza. Gdy inni Europejczycy zobaczą osobę, której udało przeciwstawić się poprawności politycznej i przetrwać poczują, że też mogą, poczują się ośmieleni. Także ich kusi wizja by się w końcu przeciwstawić, by także coś zrobić. Fale powstałe w pojedynczym akcie oporu, podejścia do glinianego idola i złamania mu nosa, mogą mieć ogromny zasięg. Nie istnieje nic czego orędownicy poprawności politycznej baliby się bardziej niż otwarty bunt i z tego powodu jest to ich pięta achillesowa, która powinna sprawiać, że kulturowi konserwatyści będą opierać się marksizmowi kulturowemu na każdym kroku.

Jest już późno ale losy tej bitwy nie są jeszcze przesądzone. Bardzo niewielu Europejczyków zdaje sobie sprawę, że poprawność polityczna jest w rzeczywistości marksizmem w przebraniu. W miarę jak stopień jej realizacji będzie postępował, rozszerzał się będzie również opór wobec niej. Na razie poprawność polityczna funkcjonuje obrzydzając nam samą siebie. Poprzez opór oraz własną niezależną edukację (która powinna być częścią każdego aktu oporu) możemy pozbawić ją jej kamuflażu i ujawnić marksizm kryjący się pod osłoną "wrażliwości", "tolerancji" i multikulturalizmu. Kto się odważy ten wygra.

Korzenie historyczne poprawności politycznej

Europa jest dzisiaj zdominowana przez obcy nam system wierzeń, postaw i wartości, który znamy jako polityczna poprawność. Poprawność polityczna stara się narzucić wszystkim Europejczykom jednolitość myśli i zachowań i dlatego jest totalitarna w swojej naturze. Jej korzenie tkwią w marksizmie, który dąży do radykalnego zaprzeczenia tradycyjnej kulturze by móc stworzyć rewolucję społeczną.

Rewolucje społeczne mają swoją długą historię, która sięga aż do "Państwa" Platona. Ale to rewolucja francuska z 1789 r. zainspirowała Karola Marksa do stworzenia swoich teorii w dziewiętnastym wieku. Sukces rewolucji bolszewickiej z 1917 r. sprawił, że wśród europejskich i amerykańskich marksistów pojawiła się fala optymizmu, że nowy świat proletariackiej równości w końcu stanie się rzeczywistością. Rosja jako pierwszy komunistyczny naród świata miała poprowadzić siły rewolucjonistów do zwycięstwa.

Marksistowskie siły rewolucyjne w Europie postanowiły skorzystać z tej sposobności. Następujący koniec pierwszej wojny światowej był jednocześnie: niemieckim komunistycznym powstaniem Spartakusa, któro dokonało się w Berlinie za sprawą Róży Luksemburg; utworzeniem Wolnego Państwa Bawarii przez Kurta Eisnera czy Węgierskiej Republiki Rad przez Belę Kuna w 1919 r. W tamtym czasie istniały wielkie obawy, że cała Europa może skończyć pod sztandarem bolszewizmu. Poczucie bliskiej zagłady miało zostać odsunięte poprzez atak Armii Czerwonej Trockiego na Polskę w 1919 r.

Ale Armia Czerwona została pokonana przez siły polskie w czasie bitwy nad Wisłą w 1920r. Członkowie powstania Spartakusa czy rządy Wolnego Państwa Bawarii oraz Węgierskiej Republiki Rad nie uzyskali szerokiego poparcia wśród robotników i po krótkim czasie zostały obalone. Zdarzenia te wprawiły marksistowskich rewolucjonistów w Europie w kłopotliwe położenie. Według marksistowskiej teorii ekonomicznej to uciskani robotnicy mieli być beneficjentami rewolucji społecznej, która miała sprawić, że znajdą się na szczytach władzy. Jednak pomimo szerokiego rozpowszechnienia tych teorii robotnicy nie byli zainteresowani. Marksistowscy rewolucjoniści nie winili za to swojej teorii. Za swą porażkę obwinili robotników.

Jedna z grup marksistowskich intelektualistów postanowiła rozwiązać ten problem skupiając się bardziej na "superstrukturze" kultury społecznej niż na warstwie ekonomicznej tak jak to zrobił Marks. Włoski marksista Antonio Gramsci i węgierski marksista Georg Lukacs mieli największy wkład w stworzenie nowego rodzaju marksizmu, marksizmu kulturowego.

Antonio Gramsci w latach 1923 - 1924 pracował w Moskwie i Wiedniu dla międzynarodówki komunistycznej. Został później uwięziony w jednym z więzień Mussoliniego gdzie napisał swoje sławne "Zeszyty więzienne". Wśród marksistów Gramsci'ego zauważono ze względu na głoszona przez niego kulturową hegemonię jako środek do klasowej dominacji. Według niego nowy "komunistyczny człowiek" musiał zostać stworzony zanim jakakolwiek polityczna rewolucja byłaby możliwa. Doprowadziło to do skupienia się wysiłków intelektualistów na polach edukacji i kultury. Gramsci przewidywał długi pochód przez społeczne instytucje włączając rząd, sądownictwo, wojsko, szkoły i media. Doszedł też do wniosku, że tak długo jak pracownicy będą chrześcijanami tak długo nie będą reagować na rewolucyjne manifesty.

Georg Lukacs był synem bogatego węgierskiego bankiera. Lukacs rozpoczął swoją polityczną karierę jako agent komunistycznej międzynarodówki. Jego książka pod tytułem "Historia i świadomość klasowa" sprawiła, że był postrzegany jako główny teoretyk marksistowski od czasów samego Karola Marksa. Lukacs wierzył, że by mogła powstać nowa marksistowska kultura istniejąca kultura musi zostać zniszczona. Mawiał "widziałem rewolucyjne zniszczenie społeczeństwa jako jedyne rozwiązanie kulturowych sprzeczności epoki" i "takie ogólnoświatowe przewrócenie wartości nie może mieć miejsca bez zaniknięcia starych wartości i stworzenia nowych przez rewolucjonistów". Kiedy został ludowym komisarzem ds. oświaty i kultury w bolszewickim reżimie Beli Kuna na Węgrzech w 1919 r. Lukacs rozpoczął to co później stało się znane jako "Terroryzm Kulturowy". Jako część tego terroryzmu zapoczątkował program radykalnej edukacji seksualnej w węgierskich szkołach. Węgierskie dzieci uczono o wolnej miłości, stosunku płciowym, zacofanej naturze zachowań rodzin klasy średniej, o tym że, monogamia jest staromodna a religia zbędna gdyż pozbawia człowieka wszystkich przyjemności. Kobiety także były wzywane do buntu przeciwko obyczajom seksualnym tamtych czasów. Akcja Lukacs'a zwana "Terroryzmem Kulturowym" była zwiastunem Politycznej Poprawności, która później zostanie wprowadzona w europejskich szkołach.

W 1923 r. Lukacs i inni marksistowscy intelektualiści w porozumieniu z Niemiecką Partią Komunistyczną założyli Instytut Badań Społecznych na Uniwersytecie Frankfurckim w Niemczech. Instytut, który stał się znany jako Szkoła Frankfurcka był wzorowany na Instytucie Marksa i Engelsa w Moskwie. W 1933 r. , gdy naziści przejęli władzę w Niemczech, członkowie Szkoły Frankfurckiej wyjechali. Większość do Stanów Zjednoczonych. Członkowie Szkoły Frankfurckiej prowadzili liczne badania wierzeń, postaw i wartości, które jak wierzyli nie maja nic wspólnego z powstaniem Narodowego Socjalizmu w Niemczech. Badania Szkoły Frankfurckiej mieszały marksistowską analizę z freudowską psychoanalizą by krytykować podstawy Zachodniej kultury włączając Chrześcijaństwo, kapitalizm, władzę, rodzinę, patriarchat, hierarchię, moralność, tradycję, wstrzemięźliwość seksualną, wierność, patriotyzm, nacjonalizm, dziedziczność, etnocentryzm, konwenanse i konserwatyzm. Wszystkie te krytyczne uwagi znane jako Teoria Krytyczna znalazły odzwierciedlenie w pracach Szkoły Frankfurckiej takich jak: "Ucieczka od wolności" i "Dogmat Chrystusa" Ericha Fromma, "Psychologia mas wobec faszyzmu" Wilhelma Reich'a czy "Osobowość autorytarna" Theodora Adorno.

"Osobowość autorytarna" wydana w 1950 r. miała znaczący wpływ na psychologów i badaczy społecznych w Europie Zachodniej. Książka opierała się na przesłance, że obecność w społeczeństwie Chrześcijaństwa, kapitalizmu oraz patriarchalno - autorytarnego wzorca rodziny tworzy osobowość skłonną do rasowych uprzedzeń i niemieckiego faszyzmu. "Osobowość autorytarna" stała się podręcznikiem w narodowej kampanii przeciwko jakiemukolwiek rodzajowi uprzedzeń czy dyskryminacji w teorii znaczyło to, że jeśli te złe czynniki nie zostaną wykorzenione to może dojść do kolejnego holokaustu na kontynencie europejskim. Ta kampania, z kolei, stała się podstawą Politycznej Poprawności.

Teoria Krytyczna w swoim składzie miała pewne pomniejsze teorie, których celem było odłupanie pewnych specyficznych elementów istniejącej kultury, włączając "teorię matriarchatu", "teorię androgynii", "teorię osobowości", "teorię autorytetu", "teorię rodziny", "teorię seksualności", "teorię ras", "teorię prawa" i "teorię literatury". Te teorie, wprowadzone w życie, miały posłużyć do obalenia panującego ładu społecznego i zapoczątkować rewolucję społeczną.

By to osiągnąć, Teoretycy Krytyczni ze Szkoły Frankfurckiej uznali, że tradycyjne przekonania i istniejąca struktura społeczna muszą zostać zniszczone a następnie zastąpione. Patriarchalną strukturę społeczną zastąpiono by matriarchatem a przekonanie, że mężczyźni i kobiety różnią się i pełnią odpowiednio różne role społeczne zastąpiono by androgynią zaś przekonanie, że heteroseksualizm jest normą zastąpiono by przekonaniem, że homoseksualizm jest również "normalny". Jako część wielkiego planu, mającego na celu zaprzeczenie wewnętrznym wartościom rdzennych europejskich heteroseksualnych Chrześcijan, Teoretycy Krytyczni ze Szkoły Frankfurckiej otworzyli drzwi trockistom i ich rasowym i seksualnym antagonizmom. Wielu z nich wierzyło, że prześladowani Muzułmanie, mniejszości o nieeuropejskich korzeniach i inne takie jak feministki czy homoseksualiści mogą być awangardą komunistycznej rewolucji w Europie.

Idee Trockiego zostały przyjęte przez wielu studenckich liderów ruchów kontrkulturowych z lat sześćdziesiątych, którzy próbowali wynieść rewolucjonistów należących do mniejszości na przodowników w swoich ruchach.

Silny wpływ na studenckie rewolty miały także idee Herberta Marcuse, kolejnego członka Szkoły Frankfurckiej. Marcuse głosił "Wielką Odmowę" czyli odrzucenie wszystkich podstawowych pomysłów Zachodu, wyzwolenie seksualne i zasługi feministycznej i czarnej rewolty. Jego podstawową tezą była ta, że wyobcowani, aspołeczni studenci uniwersytetów pochodzący z tzw. czarnych gett oraz Trzeci Świat mogą zająć miejsce proletariatu w rewolucji komunistycznej. W swojej książce "Esej o wyzwoleniu" Marcuse ogłosił swoje cele: radykalne przewartościowanie wartości; uwolnienie tabu; przewrót kulturowy; Teorię Krytyczną; rebelię lingwistyczną mającą na celu metodyczne odwrócenie znaczeń. Na użytek konfliktu rasowego Marcuse napisał, że biali mężczyźni są winni a ci czarni są najnaturalniejszą siłą rebelii. W kontekście pochodzenia Poprawności Politycznej Marcuse może być najbardziej znaczącym członkiem Szkoły Frankfurckiej ponieważ był on istotnym połączeniem z kontrkulturą lat sześćdziesiątych. Jego cel był jasny: "Słusznie można mówić o rewolucji kulturowej ponieważ protest jest skierowany bezpośrednio przeciwko całej ustanowionej kulturze włączając w to kwestię moralności istniejącego społeczeństwa...". Chciał uwolnienia z okowów cywilizacji wszechmocnej, pierwotnej siły seksu co głosił w swej wydanej w 1955 r. książce "Eros i cywilizacja". Marcuse stał się jednym z guru rewolucji seksualnej lat sześćdziesiątych, on sam ukuł powiedzenie "czyń miłość, nie wojnę". W taki oto sposób połączono wszystkie ogniwa łańcucha marksistowskich wpływów, które przenikały Szkołę Frankfurcką: od Lukacs'a pełniącego rolę ludowego komisarza ds. kultury i oświaty w bolszewickim węgierskim rządzie w roku 1919 do zachodnioeuropejskich i amerykańskich studentów palących flagi i przejmujących władzę w budynkach uczelnianej administracji w latach sześćdziesiątych. Dziś wiele z tych samych uczelni jest bastionami poprawności politycznej a byli studenccy radykałowie rządzą ich wydziałami.


Jedna z osób, które miały największy wpływ na powstanie politycznej poprawności, była Betty Freidan poprzez swoją książkę "Mistyka kobiecości" czyli teoria samorealizacji Abrahama Masłowa w ujęciu feminizmu wg Freidan. Masłow był psychologiem społecznym, który we wczesnych latach swojej kariery badał seksualność i dominację kobiet. Masłow był kolegą Herberta Marcuse na Brandeis University i spotykał się z Erichem Frommem w 1936 r. Poglądy Fromma członka Szkoły Frankfurckiej wywarły na nim duży wpływ. Napisał artykuł "Struktura osobowości autorytarnej " opublikowany w 1944 r., w którym snuje rozważania nad teorią osobowości będącej częścią Teorii Krytycznej. Masłow był także pod wrażeniem prac Wilhelma Reicha, który był jednym z twórców teorii osobowości w Szkole Frankfurckiej.

Znaczenie historycznych korzeni poprawności politycznej nie może zostać w pełni docenione bez rewolucji w pojmowaniu ról seksualnych dokonanej przez Betty Freidan na potrzeby tego czym naprawdę była - manifestacją procesu rewolucji społecznej, który zapoczątkował Karol Marks. Oparcie się Freidan na rozważaniach Abrahama Masłowa nad ideologią Szkoły Frankfurckiej jest tylko jedną z wielu wskazówek. Inne wskazówki to zgodność pojmowania ról seksualnych przez Friedan z unicestwieniem starych wartości i stworzeniem nowych Georga Lukacs'a oraz przewartościowanie wartości Herberta Marcuse'a. Ale idea transformacji patriarchatu w matriarchat - która jest odwróceniem tradycyjnie pojmowanych ról seksualnych - łączy się bezpośrednio z książką Fryderyka Engelsa "Pochodzenie rodziny, własności prywatnej i państwa". Książka ta, po raz pierwszy wydana w 1884 r., popularyzowała akceptowany obecnie pogląd feministyczny, że głęboko zakorzeniona dyskryminacja prześladowanej płci żeńskiej była wynikiem działania patriarchatu. Pogląd, że matriarchat jest na to odpowiedzią wypływał z komentarzy Marksa w "Ideologii Niemieckiej" opublikowanej w 1845 r. W tej książce Marks przedstawił ideę według, której żona i dzieci były pierwszą własnością patriarchalnego samca. Teoria matriarchatu Szkoły Frankfurckiej i ściśle z nią związana teoria androginii obie pochodzą z tych właśnie źródeł.

Zwracając się do opinii publicznej, zwolennicy politycznej poprawności lub marksizmu kulturowego nazywając rzecz po imieniu, przedstawiają swoje poglądy kusząco. To tylko kwestia bycia "wrażliwym" na innych ludzi, powiadają. Używają takich słów jak "tolerancja" i "różnorodność" pytając "Dlaczego nie możemy się dogadać?".

Rzeczywistość jest jednak inna. Poprawność polityczna nie jest w ogóle o "byciu miłym" chyba, że ktoś myśli, że gułagi to miłe miejsca. Poprawność polityczna to marksizm ze wszystkim co on ze sobą pociąga: utratą wolności wypowiedzi, kontrolą myśli; odwróceniem tradycyjnego porządku społecznego i w skrajnych przypadkach państwem totalitarnym. Czy w marksizmie kulturowym stworzonym w Szkole Frankfurckiej jest coś bardziej przerażającego niż w starym, ekonomicznym marksizmie, który doprowadził do ruiny Rosję? Tak, marksiści ekonomiczni przynajmniej nie wywyższali zboczeń seksualnych i nie próbowali stworzyć matriarchatu tak jak robiła to Szkoła Frankfurcka i jej potomkowie.

Ten krótki esej został napisany by ukazać jedno istotne połączenie pomiędzy klasycznym marksizmem a składnikami "rewolucji kulturalnej", która wybuchła w Europie Zachodniej w latach sześćdziesiątych dwudziestego wieku. Oczywiście cała akcja nie zakończyła się w latach sześćdziesiątych, wiele prac Szkoły Frankfurckiej jest wciąż jeszcze z nami szczególnie te z zakresu edukacji. Ten temat i inne wpływy poglądów Szkoły Frankfurckiej na dzisiejsze czasy będą dalej analizowane.